به نام هستی بخش
اینک جنبش رفراندوم مراحل نهایی گفتمانی و جنینی خود را می گذراند و آماده ورود به مرحله سازمانیابی می شود .این مرحله حساس محتاج دوراندیشی و هشیاری زیادی می باشد .عبور جنبش رفراندوم از بعد گفتمانی به شکل سازمانی و تمهید مقدمات برای بروز پتانسیل جنبشی آن مستلزم مشارکت گسترده و فراگیر علائق مختلف سیاسی وطن دوست ، تحول خواه و دموکرات می باشد .از طرف دیگر این جنبش زمانی پایگاه اجتماعی گسترده مورد نیاز را خواهد یافت که رهبری سازمانی آن از دل جامعه و بطن مردمی برخاسته باشد که می خواهد آنها را به حرکت درآورد و بنابراین طیف متنوعی از گرایشهای دموکرات و باورمند به منافع ملی را در داخل ساز و کاری دموکراتیک شامل شود . گرایشهایی که به صورت واقعی از متن مردم جوشیده باشند و ما به ازاء اجتماعی داشته باشند . در مقابل محروم ساختن این جنبش از پایگاه وسیع اجتماعی لازم در حکم تزریق سمی مهلک بر کالبد آن خواهد بود .به عبارت روشن تر ، حرکات نمایشی توخالی و بی پشتوانه در کشور و هرگونه حرکت سکتاریستی و فرقه گرایانه که بخواهد عنوان رفراندوم را مصادره کند با سرشت ذاتی این جنبش و نیاز حیاتی آن مغایر و در جهت تضعیف و تخریب آن قرار دارد . متاسفانه اخیراٌ برخی از شوخ چشمانی که پس از انتشار فراخوان رفراندوم به طنز و تمسخر با آن برخورد می کردند و حتی از امضای آن پس از انتشار نیز ابا داشتند ، خویشتن را به عضویت ” شورای عالی جنبش رفراندوم ایران ” منصوب کرده اند . برخی از اعضاء این شورا که برای نیروهای سیاسی داخلی و فعالان جنبش رفراندوم کاملا شناخته شده اند طی یکی و دوسال گذشته اقدامات بی پایه و اساس دیگری از قبیل تشکیل ” کنفدراسیون دو نفره دانشجویان ایران ” و انجمن های بدلی دانشجویی و حتی جبهه های دو و سه نفره دست زده اند . واقعیت اما اینست که جنبش رفراندوم به طور جدی در کار تمهید مقدمات مرحله دوم خویش است . ار این رو ما بعنوان دعوت کنندگان متن اولیه فراخوان رفراندوم اعلام می کنیم که ادعای عجیب برخی از افراد و گروهها در اعلام ” شورای عالی جنبش رفراندوم ایران ” و ادعاهایی از این دست ، هیچ ارتباطی با اینجانبان ندارد و تاکید می کنیم که بهتر است گروههای سیاسی با پرهیز از هرگونه شتابزدگی ، سیر شکل گیری منطقی بعد سازمانی جنبش رفراندوم با مشارکت همه گروههای سیاسی میهن دوست ، دموکرات و متکی به پایگاه اجتماعی را دنبال کنند .
علی افشاری ، رضا دلبری ، ناصر زرافشان ، محسن سازگارا ، اکبر عطری ، محمد ملکی ، عبدالله مومنی
درباره نویسنده
در سال۱۳۵۲ در خانوادهای فرهنگی در شهر قزوین چشم به دنیا گشودم. پدرم دبیر ادبیات و صاحب یک هفته نامه محلی است. تا پایان دبیرستان در قزوین بر کشیدم. کتابخانه پدر پناهگاهم بود و ارتباط با دوستان و فامیل گرمابخش زندگیام. به ورزش، سیاست و مطالعه از ابتدا علاقمند بودم. کوهنوردی تا حدودی حرفهای را از نوجوانی شروع کردم. در سال ۱۳۷۰ در رشته مهندسی صنایع دانشگاه پلی تکنیک قبول شدم. ورود به سیاسیترین دانشگاه ایران فرصت تحقق به انگیزهها و آرزوهایم بخشید. ادامه...-
نوشته‌های تازه
دسته‌ها
آخرین دیدگاه‌ها
اطلاعات