علی افشاری

الگوی خودکشی در سطح جهانی وملی در سالیان گذشته با تحولاتی همراه شده است. در حال حاضر سالانه یک میلیون نفر در دنیا در اثر خودکشی جان می بازند. در حالی که تلاش برای خودکشی که به مرگ منجر نمی شود تقریبا بیست برابر این رقم است. دو دگرگونی عمده “افزایش نرخ خودکشی در بین جوانان” و “سهم  اول رده سنی  ۱۵ تا ۴۴ سال در سبد خودکشی “است در حالی که به لحاظ تاریخی خودکشی بیشتر در سنین بالای ۴۵ سال در بین مردان بوقوع می پیوسته است. اما در حال حاضر این ناهنجاری اجتماعی و شناسه اختلال روانی در بین زنان  وجوانان رو به افزایش است.

ایران اگرچه جزو بدترین کشور های دنیا از لحاظ شمار خودکشی نیست و تقریبا در ازای هر ۱۰۰ هزار نفر تعداد خودکشی در ایران ۶ نفر در برابر ۱۶ نفر آمار جهانی است،   اما در سالیان گذشته تعداد کسانی که تصمیم به خاتمه داوطلبانه و یا از سر ناگزیری زندگی گرفته اند، زیاد شده است. ادامه‌ی خواندن→

شکل گیری موج جدیدی از اعتراضات از دی ماه سال گذشته با محوریت موضوعات اقتصادی فصل جدیدی را در عرصه عمومی ایران گشوده است. در یک سال گذشته  گسترش نارضایتی ها  و تحرکات کارگران، معلمان، کشاورزان، کامیون داران، دانشجویان و دیگر اقشار اجتماعی و نگاه منفی نسبت به دو جناح سیاسی نظام ،موازنه قوای اجتماعی را از تعادل خارج ساخته ولی نتوانسته به تغییری معنادار و پایدار تبدیل شود. به عبارت دیگر اگرچه وضعیت انقلابی در سپهر سیاسی ایران نمایان شده است اما هنوز از شرایط انقلابی خبری نیست و بحران سیاسی و اجتماعی  با رسیدن به مرحله ترمیم ناپذیر فاصله دارد.

مسیر اعتراضات بعد از جهش بزرگ که با سرعت از زمینه معیشتی به حرکت اعتراضی سیاسی رادیکال تبدیل شد، فروکش کرده وسپس در قالب اعتراضات پراکنده صنفی که به صورت متناوب و نه مستمر بروز می یابد به نوعی تداوم یافته است. حرکت ها هنوز بیشتر حالت گسسته دارد اگرچه عناصر حمایتی در آنها دیده می شود ولی هنوز در سطحی نیست که در قالب یک جنبش اجتماعی بزرگ همبسته شده و هدف کلان واحدی را دنبال کند. ادامه‌ی خواندن→

یکی از ویژگی های توسعه نیافتگی سیاسی در ایران نبود احزاب قوی و فقدان فرهنگ دامنه دار کار تشکیلاتی در عرصه سیاسی است. وجود برخی از تجارب منفی نیز به بدبینی به احزاب و گروه های سیاسی دامن زده است. نظام ولایت فقیه نیز عامدانه در مسیر تشکیل احزاب واقعی و گسترش فعالیت های سازمان یافته ایجاد اختلال می کند.

پرداختن به دلایل این پدیده خارج از حوصله این یادداشت است، اما یکی از پیامد های آن برجسته شدن اشخاص و یا جمع های کوچکی است که در بزنگاه های سیاسی و یا فرصت های خاص دعوت کننده به ائتلاف می شوند و جبهه ها و یا همکاری های مقطعی درست می کنند که بعضا دوران ساز شده است. این ویژگی در کنار ریشه دار بودن پدرسالاری و فرهنگ شیخوخیت باعث شده تا نقش گروه ها در رویدادهای سیاسی کم رنگ شده و کنشگران سیاسی منفرد بعضا خود را در جایگاه شکل دهنده جریان ها و ائتلاف های سیاسی قرار دهند. ادامه‌ی خواندن→