هفته نامه ایرانیان واشنگتن پا به هفدهمین سالگرد انتشار خود می گذارد. در فضای کنش گری برون مرزی ایرانی، استمرار فعالیت قریب به دو دهه بی شک مزیت و ارزشی چشمگیر است. در حالی که اکثر فعالیت های مطبوعاتی مستقل در خارج از کشور یا دولت مستاجل بوده اند و یا نتوانسته اند عمری طولانی پیدا کنند .
نشریه ایرانیان واشنگتن توانسته است چهره با ثباتی از خود به نمایش بگذارد. این ارمغان نیکو را باید به پرسنل تلاشگر این نشریه و بخصوص آقای تقی مختار تبریک گفت. ایرانیان واشنگتن برای ایرانیانی که در منطقه زندگی می کنند دریچه ای است به روی تحولات سیاسی و اجتماعی ایران ، رویداد های کلان آمریکا و اخبار محلی. با مطالعه هفته نامه ایرانیان می توان به شناخت خوبی از فعالیت ها و اتفاقات رخ داده در جامعه ایرانی های مقیم واشنگتن دی سی بزرگ دست پیدا کرد.
متوجه شد چه اتفاقاتی رخ داده است و چه برنامه هایی در شرف اجرا است. از زاویه ای این هفته نامه ، ایرانیان مقیم منطقه را به هم پیوند می دهد و نوعی روحی جمعی در کالبد جامعه ایرانیان می دمد . گرایش های مختلف اخبار شان در نشریه فوق موجود است و هر گروه و یا فرد از خلال مطالب آن می تواند از نوع نگاه دیگر بخش های جامعه ایرانی مطلع شود. پوشش دادن نسبی اخبار همه فعالیت ها و دیدگاه ها ، نشانگر موفقیت هفته نامه ایرانیان واشنگتن در بازنمایی و چه بسا شکل دادن چهره موزائیکی جامعه ایرانیان منطقه است .
این نشریه کوشیده است تا خود را محدود به انعکاس یک جریان خاص و تریبون تبلیغاتی آن نکند. این اراده قابل شناسایی است. البته در عین حال نارسایی هایی هم وجود دارد. اما نشریه فوق تلاش خستگی ناپذیری دارد تا واقعا هفته نامه همه ایرانیان واشنگتن باشد. هدفی که برای رسیدن به آن هنوز راه طولانی در پیش است. اما ارزش داشتن اراده و تلاش در این مسیر انکار ناپذیر است. هفته نامه ایرانیان واشنگتن دیدگاه های متنوعی را از فعالان وابسته به جناح ها و گرایش های گوناگون سیاسی بازتاب می دهد. این امر نشانگر اهتمام نشریه فوق به رعایت اصول مطبوعات غیر حزبی است. امری که البته آسان نیست و در عین حل محتاج توجه بیشتری از سوی مسئولین این نشریه است.
در کل طلیعه هفدهمین سال حیات هفته نامه ایرانیان فرصتی برای نگاه به روند رو به رشد این رسانه و جایگاه آن در جامعه ایرانیان منطقه واشنگتن بزرگ است. هفته نامه ایرانیان نقشی مهم در منطقه فوق مهم دارد و بخشی از ظرفیت های فرهنگی و مطبوعاتی آن است. تداوم حیات و بهبود عملکرد این نشریه تاثیری انکار ناپذیر در ارتقاء سیاسی و فرهنگی ایرانیان مقیم واشنگتن دی سی و در مقیاسی بزرگ تر ایرانیان ساکن آمریکا دارد. نشریات محلی در جهان امروز در کنار رسانه های ملی و بین المللی و گسترش رسانه های چند منظوره و ابزار های اطلاع رسانی مجازی اهمیت شان را از دست نداده اند. توجه به این مساله و پیدا کردن حوزه هایی که مزیت انحصاری نشریات محلی است ،فاصله گرفتن از حاشیه ها و افزایش پوشش دیدگاه های مختلفی سیاسی و فرهنگی در رشد هفته نامه ایرانیان عناصری کلیدی هستند.
ضمن تبریک و خسته نباشی به آقای تقی مختار و دیگراعضاء هفته نامه ایرانیان ، آرزویی ایامی پر بار تر برای آنها دارم.
درباره Afshari
در سا ل1352 در خانواده ای فرهنگی در شهر قزوین چشم به دنیا گشودم. پدرم دبیر ادبیات و صاحب یک هفته نامه محلی است. تا پایان دبیرستان در قزوین بر کشیدم. کتابخانه پدر پناهگاهم بود و ارتباط با دوستان و فامیل گرمابخش زندگی ام. به ورزش ، سیاست و مطالعه از ابتدا علاقمند بودم. کوهنوردی تا حدودی حرفه ای را از نو جوانی شروع کردم. در سال 1370 در رشته مهندسی صنایع دانشگاه پلی تکنیک قبول شدم. ورود به سیاسی ترین دانشگاه ایران فرصت تحقق به انگیزه ها و آرزو هایم بخشید. از فعالیت های فرهنگی در خوابگاه شروع کردم و سپس حضور در شورای صنفی دانشکده و سرانجام در انجمن اسلامی دانشجویان . در سال 1374 به عضویت شورای مرکزی انجمن اسلامی انتخاب شدم. در پایان آن دوره طعم اولین تجربه بازداشت و سلول انفرادی را در زندان توحید چشیدم . در سال1375 برای اولین بار به جمع شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت برگزیده شدم. همان سال مسئول بخش دانشجویی ستاد سید محمد خاتمی نیز شدم. برای راه اندازی راهی جدید شروع کردیم ولی پیروزی دور از انتظار غافلگیرم کرد. در سا ل1376 مجددا برای تحصیا در دوره فوق لیسانس به دانشگاه پلی تکنیک برگشتم . دو دوره دیگر را در شورای مرکزی انجمن این بار در مسند دبیری گذراندم. سال 1377 دوباره به مرکزیت دفتر تحکیم وحدت بازگشتم که تا سال 1380 ادامه یافت. تا سال 1379 به اصلاحات در درون قانون اساسی باور داشتم و همه هم و غمم را بر این پروژه گذاشتم. اما پس از تجربه نا فرجامی کوی دانشگاه ، زندانی شدن چهره های مورد توجه مردم و سرانجام از دستور کار خارج شدن دیدگاه انتقادی پیدا کردم وبعد به اصلاحات ساختاری و تغییر قانون اساسی گرایش پیدا کردم. شرکت در کنفرانس برلین راهی زندان اوینم کرد. بعد از دو ماه بازداشت موقت دوباره آزا دشدم ولی سخنرانی هی ارادیکال و بخصوص نقد صریح وبی پرده خامنه ای باعث شد تا همراه با مهندس سحابی اولین طعمه اطلاعات موازی در بازداشتگاه 59 بشوم. تجربه ای سخت و هولناک و توام با شکنجه های فیزیکی و روانی را از سر گذارندم. در میانه راه کم آوردم وشکستم . حاصل آن تن دادن به مصاحبه اجباری و توبه آمیز بود. بار سنگینی بود اما به لطف خدا توانستم خود را در درون بازداشتگاه بازسازی کنم و به مقاومت دوباره روی بیاورم. نتیجه جبران کار و افشاگری از دورن بازداشتگاه 59 بود. اما یازده ماه پشت سر هم در سلول انفرادی و انزوای گزنده آن سپری گشت. پس از آزادی با وثیقه 200 میلیون تومانی حکم دادگاه برلین قطعی شد و همراه با محکومیت یک ساله در خصوص کوی دانشگاه ، در مجموع دو سال را در بخش عمومی اوین گذارندم. پس از آزادی فوق لیسانس را تمام کردم و با همسر دوست داشتنی و یکی از بزرگترین سعادت های زندگی ام ازدواح کردم. دوباره در سال 1383 به عضویت شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت انتخاب شدم. پس از د و سال کار در محیط های صنعتی ، مجددا دادگاه انقلاب 6 سال حبس برایم صادر نمود. این مساله و همچنین برنامه ام برای ادامه تحصیا در مقطع دکتری پایم ر ابه مهاجرت کشاند. در سال 1384 از ایران خارج شدم .سه ماه در ایرلند بودم و بعد به آمریکا رفتم. اکنون کاندیدای دکتری در رشته مهنسدی سیستم در دانشگاه جرج واشنگتن هستم و به زندگی مشعول. در حوزه سیاسی ، نوشتاری و تحقیقات تاریخ معاصر فعال هستم.
در کل اگر چه سخت خودم را می توانم مقید به جمعی خاص بکم. اما گرایش به روشنفکری دینی دارم. قائل به سکولاریسم به معنای تفکیک دین و دولت. هوادار لیبرالیسم سیاسی هستم اما در حوزه اقتصاد به سوسیالیسم را می پسندم. جهان وطنی وشهروند جهانی بودن نیز دیگر باور هویتی من ضمن پابندی و احساس غرور از هویت ملی ایرانی ام است.
