ماجرای دیدار جمعی از هنرمندان با حسن روحانی بار دیگر نسبت سیاست با هنر را در کانون توجه قرار داده است. پیشاپیش توضیح دهم که شخصا این کار را نپسندیدم .هنرمند مطلوب از نظر من احمد شاملو ،محمد رضا شجریان، سهراب شهید ثالث، و … هستند که مستقل از قدرت تولید هنری خود را ارائه کرده‌اند و در عین حال به مسوولیت سیاسی و اجتماعی خود عمل نموده‌اند . تاریخ نیز نشان داده است این نوع هنرمندان ماندگار هستند.. اما این نظر و یا ترجیح من دلیلی نمی‌شود که کار این جمع از هنرمندان که البته نماینده جامعه هنری ایران نیستند، را تخطئه کرد و یا بخواهم با ارزش داوری آنها را نفی کنم.
هنر مستقل از سیاست است و گونه‌های مختلفی را در بر می‌گیرد. از هنرمند نمی‌توان انتظار یک فعال سیاسی چه آرمان‌گرا و چه واقع‌گرا داشت. قضاوت در مورد هنرمند در تحلیل آخر از ارزیابی کار و نقش هنری وی بر می‌خیزد. هنرمند در هر شرایطی باید فعالیت کند و گرنه چشمه ذوق هنری وی کور می‌شود. در سخت‌ترین شرایط حیات یک ملت این هنرمندان هستند که چراغ امید را روشن نگاه می‌دارند و به جامعه نشاط و سرزندگی برای بقا و تغییر می‌دهند. بنابراین انتظار خانه نشینی از هنرمند و یا عدم انجام فعالیت هنری به خاطر مشکلات نظام سیاسی امری غیر منطقی و در عین حال مضر است. ادامه‌ی خواندن
