علی افشاری

نمایش نخستین فیلم سعید جلیلی در تلویزیون فرصت بهتری برای شناخت دیدگاه های وی را فراهم ساخت. اطلاعات کافی برای آشنایی شخصیت واقعی جلیلی وجود ندارد. شخصیت او در هاله ای از ابهام است خود وی و حامیانش نیز این وضعیت را می پسندند و از شفافیت گریزان هستند. همچنین سابقه سعید جلیلی در دهه شصت مشخص نیست. اطلاعاتی وجود دارد که او در جبهه بوده است اما معلوم نیست با چه گروه ها و جریاناتی در ارتباط بوده است. شایع است که خامنه ای شخصا وی را شناسایی کرده و موجبات رشد او را فراهم کرده است. بر مبنای برخی شنیده ها ،رهبری به کشف وی مباهات هم می کند.

اما در فیلم سعی می شود جلیلی شخصیتی معرفی شود که در پی بالا گرفتن مطالبه مردمی علی رغم عدم تمایل شخصی برای ادای تکلیف به انقلاب و جامعه پا به صحنه انتخابات ریاست جمهوری گذاشته است. ادامه‌ی خواندن→

رهبری در مرقد آیت‌الله خمینی، به شکلی صریح‌تر از پیش، مواضع انتخاباتی‌اش را توضیح داد. از قبل پیش‌بینی می‌شد هر چه زمان به روز رای‌گیری نزدیک‌تر شود، خامنه‌ای نیز روشن‌تر نظراتش پیرامون انتخابات را ابراز نماید. اما یک ضلع سخنان وی نیز واکنش به مباحثی است که تا کنون ۸ کاندیدای تایید صلاحیت شده اظهار داشته‌اند. حتی این افراد که فرایند مهندسی انتخابات برای حضور در صحنه مناسب تشخیص داده شده‌اند نیز از دید رهبری مجاز نیستند هر چه صلاح می‌دانند بیان کنند. او دو محدودیت مشخص را تعیین کرد:

– نخست عدم «سیاه‌نمائی» و کاهش انتقادات به عملکرد دولت احمدی‌نژاد

– و دیگری ضرورت «عدم سازش با آمریکا» و غرب و عدم امتیاز دادن به کشورهای خارجی بود. به باور وی این کار ترجیح منافع بیگانگان بر منافع کشور است. ادامه‌ی خواندن→

مسوولین وزارت کشور، این بار به‌مانند دوره‌های قبل چون انتخابات‌های ریاست جمهوری نهم و دهم و مجلس هشتم و نهم تعداد کسانی که می‌توانند رای بدهند را کمتر از میزان واقعی اعلام کرده‌اند.

این مسئله بخشی از سیاست حکومت برای افزایش مصنوعی و کاذب نرخ مشارکت است. این عدد با آمار جمعیت بالای ۱۸ سال کشور مطابق نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰ تطبیق نمی کند.

طبق نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰ جمعیت ۰-۴ سال ، ۹-۵ سال ،۱۴-۱۰ سال و ۱۵-۱۷ سال به ترتیب ۶/۲، ۷/۵، ۷/۵ و ۴ میلیون نفر بوده است. کسر مجموع این ارقام از تعداد ۷۵ میلیون نفر جمعیت کل تعداد جمعیت بالای ۱۸ سال کشور در سال ۱۳۹۰ حدود ۵۳/۶ میلیون نفر بوده است. ادامه‌ی خواندن→

هراس افکنی و جلو بردن سیاست دلخواه از طریق ترساندن مردم فقط مختص حکومت نیست. در بین اپوزیسیون و حتی کسانی که داعیه روشنفکری دارند نیز این نوع رفتار دیده می شود و حتی برای جا انداختن آن از بی اعتنایی به حقیقت نیز ابایی ندارند.
روشن شدن بحث نیاز به تدقیق و تبیین هراس افکنی و ارعاب با ترس و نگرانی دارد. در ترس و نگرانی افراد نسبت به وضعیت نا معلوم و رخداد های بد محتمل بیمناک می شوند. این ترس و نگرانی واکنش طبیعی برای صیانت ذات و بازدارندگی در برابر بلایا است. شرایط کنونی کشور به حق دارای مشکلات سنگینی است که نگرانی و هراس را در مردم و نخبگان دامن می زند. این نوشتار با این نوع ترس و نگرانی همدل است و مشکلی با آن ندارد.

اما هراس افکنی پروژه ای است که عامدانه و در سطح خودآگاه کلید زده می شود تا با بزرگنمایی خطر ها و تحریک مخاطب ، او را به سمت عملی هدایت کنند که در شرایط طبیعی و محاسبه عقلانی امکان اقناع وی وجود ندارد. شکل دیگر “مهندسی ترس “، ارعاب اصحاب قدرت است که با ترساندن و تهدید ، موازنه وحشت را بگونه ای تنظیم می نمایند که اتباع شان مجبور به اطاعت شوند. هراس افکنی اگر چه قرابت هایی از منظر مفهومی و ساختار کنش با ارعاب و دهشت پراکنی دارد اما شکل متمایزی در نهایت به خود می گیرد و بیشتر جنبه نرم افزاری دارد. ادامه‌ی خواندن→

سیاست در واضح ترین شکلش ، عالم ممکنات است. سیاست بیش ا زهر چیز با واقعیت و عینیت ها سر و کار دارد. ذهنیت ها تا زمانی که در شناسایی و پیشبینی رویداد ها کارایی دارند مورد توجه قرار می گیرند. حتی سیاست آرمانی نیز باید چشم انداز امیدوار کننده ای برای تحقق آمالش ارائه دهد و گرنه در سینه مشتاقان محبوس می شود. سیاست جایی برای رمانتیسم و تخیل گرایی نیست. البته تخیل در شکل آرمانی به قول آلتوسر پتانسیل انقلابی دارد. اما این تخیل با خوش خیالی و ساده اندیشی تفاوت فاحش دارد.
آرزو اندیشی سیاسی با غفلت از واقعیت ها ،سوژه را به جای ابژه می نشاند . در نگاه تخیل گرایی سیاسی تصویر های دلخواه بر قامت فعالان و جریان های سیاسی می نشیند . مواضع و دیدگاه های واقعی و سوابق آنها مهم نیست بلکه آنها بگونه ای توصیف می شوند که توصیف کننده دوست دارد آنها را اینگونه ببیند.

چهره های سیاسی در قاموس آرزو اندیشان ،بازیگر و کنشگر صاحب اراده و خواست خود بنیاد نیستند بلکه بیشتر آینه ای را متبلور می سازند که تصویر دلخواه حامیان در آنها نقش می بندد. سخنان و نظرات نوشته شده و گفته شده آنها موضوعیت ندارند بلکه تفاسیر فرا متنی مورد نظر قرار می گیرند و آرزو ها و انتظارات جایگزین سیر واقعی تحولات می شوند. ادامه‌ی خواندن→

نخستین مناظره تلویزیونی ۸ کاندید انتخابات ریاست جمهوری یازدهم به نحوی رسا چهره واقعی انتخابات را منعکس کرد. کیفیت نازل و ضعف اجرا تنها بیانگر بی بضاعتی مسئولین صدا وسیما نبود بلکه تبلور ویژگی های انتخاباتی است که فرسنگ ها از استاندار انتخابات متعارف بدور است. برنامه اصلا به مناظره کاندیدا های انتخاباتی نبود بلکه به یک شوی تلویزیونی و مسابقه سرگرم کننده شباهت داشت. خود کاندیدا ها هم فهمیدند که از سوی ساختار قدرت به بازی گرفته شده اند و نقش جدی ندارند. محسن رضایی به صراحت اظهار داشت معلوم شد که قرار نیست دولت قدرتمندی تشکیل شود.

ساختار و روال مناظره تناسبی با تعیین نقاط افتراق و اشتراک کسانی نداشت که قرار است در راس قوه مجریه قرار بگیرند. سخت می توان باور کرد اقدام تحقیر آمیز صدا و سیما بدون هماهنگی با اراده های بالای قدرت انجام شده باشد. شدت تنزل و سخیف بودن سئوالات تا جایی بود که حتی اعتراضات کاندیدا ها را برانگیخت. ادامه‌ی خواندن→

انتخابات‌های مجلس هفتم به بعد تا کنون محل رقابت اصول‌گرایان بوده است. علی‌رغم تاکیدات بسیار بر لزوم وحدت ولی عملا نیروهای وابسته به جناح راست و کارگزاران جدید حکومت که برخاسته از محافل امنیتی و نظامی هستند، در مقابل هم صف آرایی کرده و رقابت اصلی در انتخابات‌های مهندسی شده و غیرآزاد را شکل داده‌اند. در انتخابات مجلس نهم، جبهه متحد اصول‌گرایان متشکل از اصول‌گرایان سنتی، بخشی از گروه‌های نظامی و پراگماتیست‌ها ائتلافی را تشکیل داد و توانست در آن پیروز شود. پیش‌بینی می‌شد که این ائتلاف در انتخابات ریاست جمهوری نیز وحدت خود را حفظ نماید. اما عمر آن خیلی کوتاه بود وهنگام انتخابات رئیس مجلس فرو پاشید.

علی اکبر ولایتی از چهره‌های شاخص ائتلاف فوق بود. اما وی در اقدامی غیرمنتظره با محمد باقر قالیباف و غلامعای حداد عادل درفضای پیشاانتخاباتی ریاست جمهوری یازدهم، ائتلافی سه نفره تحت عنوان «پیشرفت» را تشکیل داد و از اصول‌گرایان سنتی فاصله گرفت. ادامه‌ی خواندن→

در بین تقاضا ها از رهبری برای دخالت جهت تایید صلاحیت هاشمی ،نامه سرگشاده زهرا مصطفوی برجستگی بیشتری داشت. اهمیت این نامه صرفا در تقاضا برای تجدید نظر در عدم احراز صلاحیت رفسنجانی نیست. بلکه تاکید بر دو مسئله است. او برای نخستین بار فاش ساخت اشارات آیت الله خمینی در خصوص شایستگی سید علی خامنه ای برای رهبری Tمشابه علی اکبر هاشمی رفسنجانی بوده است.

دختر آیت الله خمینی همچنین تصریح کرد نظام جمهوری اسلامی در صورت عدم صلاحیت رفسنجانی دیکتاتوری خواهد بود. البته سخن وی درست نیست. جمهوری اسلامی از همان ابتدا پس از تصویب اصل ولایت فقیه و حذف خونین مخالفان در سال ۱۳۶۰ حالت دیکتاتوری یافت. البته از دید آنها مطابق نظر خود آیت الله خمینی ، ولایت فقیه دیکتاتوری نیست و فقیهی که استبدادی عمل کند خودبخود از ولایت ساقط می شود. اما از منظر معیار های عام حکمرانی خوب و ویژگی های نظام های استبدادی این ادعا پذیرفتنی نیست. جمهوری اسلامی از آغاز با استبداد دینی آمیخته گشت. ادامه‌ی خواندن→

سید علی خامنه‌ای از فرصت حضور در مراسم دانش‌آموختگی دانشجویان افسری و تربیت پاسداری دانشگاه امام حسین برای مدیریت انتخابات ریاست جمهوری یازدهم استفاده کرد. حضور وی در جمع سپاهیان معنی‌دار بود. رهبری در ابتدای سخنانش گفت: «ما نمی‌دانیم که چه کسی رییس جمهور خواهد شد و نمی‌دانیم که خداوند متعال دل‌های مردم را به سوی چه کسی هدایت خواهد کرد اما می‌دانیم که حضور مردم در پای صندوق‌های رأی که اعلام حضور قدرتمندانه ملت در عرصه حرکت و تاخت به سوی آرمان‌ها است، قطعاًٌ زمینه ساز عزت، مصونیت، آبروی بین‌المللی و خوشحالی دوستان و ناراحتی دشمنان خواهد شد.»

او بار دیگر به امریکا و غرب حمله کرد و از ترفند‌های همیشگی آنها برای زیر سئوال بردن انتخابات سخن گفت. به باور وی دشمنان در طول سه دهه گذشته کوشیده‌اند تا انتخابات‌ها به سامان نرسد ولی همیشه شکست خورده‌اند و پیش‌بینی کرد این بار نیز چنین می‌شود. وی در ادامه شاخص‌های رئیس جمهور اصلح را چنین بر شمرد: ادامه‌ی خواندن→